Już następnego dnia odbył się finał. Przeciwko Włochom stanęli: najbardziej doświadczona para reprezentacji USA – Sam Stayman – Vic Mitchell, młoda para Robert Jordan – Artur Robinson, która już napędziła stracha Włochom podczas poprzednich mistrzostw świata oraz jedne z nadziei amerykańskiego brydża – Bob Hamman (25 lat) – Don Krauss (27). Nadzieje Amerykanów potęgował fakt, że od półfinałów Włosi grali w czwórkę, nie wystawiając pary d’Al...
więcejBLUE TEAM – Olimpiada 1964 - - półfinał Olimpiada 1964 miała dla graczy Blue Teamu szczególne znaczenie. Pomimo sześciu kolejnych zwycięstw w walce o Bermuda Bowl, reputacja Blue Teamu była nadszarpnięta porażką na Olimpiadzie w Turynie. Druga olimpiada dawała szansę zmazania tej plamy na honorze. Przeprowadzone zostały eliminacje – zwyciężyli w nich Belladonna – Avarelli przed d’Alelio - Pabis-Ticci (dwie pierwsze pary kwalifikowały się do reprezentacji automatycznie). Na ...
więcejPrzed Mistrzostwami Świata 1963, rozgrywanymi w Saint Vincent, Blue Team nie był uważany za faworyta. Było to związane z brakiem Avarelliego, który ze względu na obowiązki zawodowe nie mógł wziąć udziału w imprezie. Blue Team został pozbawiony swojej czołgowej pary. W takiej sytuacji Perroux zestawił drużynę w sposób nowatorski - zamiast dwóch par, zmontował dwie trójki: “neapolitańską” - Forquet, Garozzo, Chiaradia i “rzymską” - Belladonna, d’Alelio i Pabis-Ticci. W mis...
więcejBLUE TEAM - 1961-62 Po porażce na olimpiadzie 1960 roku, tym bardziej dotkliwej, że poniesionej na własnym terenie, na oczach wielu kibiców, pozycja Carlo Alberto Perroux została nieco zachwiana. Przed mistrzostwami świata 1961 włoska federacja brydżowa postanowiła zdemokratyzować system wyłaniania reprezentacji licząc, że pozwoli to na wyłonienie drużyny lepiej przygotowanej i umotywowanej niż gwiazdy Blue Teamu. Trójstopniowe eliminacje par doprowadziły do wyło...
więcej