Blue Team - 58-59

W 1957 roku Blue Team wygrał Mistrzostwa Europy w Wiedniu, uzyskując ponownie prawo walki o Mistrzostwo Świata.

            Mistrzostwa Świata w 1958 roku odbyły się w Como we Włoszech. Do udziału w nich, poza drużyną USA i europejską, zaproszono mistrzów Ameryki Południowej, Argentyńczyków w składzie Blouson, Cabanne, Calvente, Castro, Lerner. Stanowili oni jedynie tło dla drużyn USA i Włoch, ulegając im odpowiednio różnicą 62 imp i 73 imp.

            USA reprezentowali: Crawford, Becker, Silodor, Rapee, Roth, Stone i kapitan niegrający Ripstra. Ciekawostką było, że jedyną stałą parą tej drużyny byli Roth - Stone. Pozostała czwórka grała w różnych kombinacjach. Drużyna włoska wystąpiła w składzie takim samym, jak w meczu o mistrzostwo świata w 1957 roku w Nowym Jorku - Belladonna - Avarelli, Forquet - Siniscalco, Chiaradia - d’Alelio. 

164-rozdaniowy mecz, pomimo stałej przewagi Włochów był zacięty, a na 48 rozdań przed końcem różnica wynosiła tylko 23 imp (143:120). Końcowy wynik - 211:174.

            Amerykanie grali niezwykle agresywnie. Najlepszym przykładem takiego stylu gry były otwarcia “słabe dwa” z piątki, które przyniosły wiele strat. Oto kilka takich rozdań:

¹⁾słabe dwa

i bez dwóch, a na drugim stole:

WE po partii, rozdawał N.

¹⁾słabe dwa

Bez dwóch, 500 dla Włoch. Na drugim stole N spasował i Włosi dali grać Amerykanom 4♠, bez jednej

            I jeszcze jeden przykład licytacji twórców systemu Roth-Stone, chyba niezupełnie zgodnej z duchem tego systemu:

¹⁾słabe dwa

Swoje, a  na drugim stole, po otwarciu W 1♥, Włosi zgrali bezproblemową końcówkę kierową.

            Taki styl otwarć “słabe dwa” przyniósł też kilka zysków. Oto przykład - w rozdaniu 96, rozdawał W, obie przed:

Roth (N) otworzył 2♥ i zrealizował 9 lew, a na drugim stole obiegły cztery pasy.

Rozdanie 60 mogło przeważyć losy meczu. Hołdujący ofensywnemu stylowi Amerykanie utrzymali się przy grze na obu stołach:

NS po, rozdawał W:

Bez czterech, 700 dla Włochów (po ataku pikowym rozgrywający zabił asem i nie trafił kara).

¹⁾słabe dwa

Bez jednej, 200 dla Włochów.

            Zauważmy, że na obu stołach Amerykanie mogli zrealizować zalicytowane kontrakty i zamiast 900 dla Włochów, zapisać 1340 na swoją stronę.

            Styl gry Amerykanów był bardzo nowoczesny. Oto rozdanie ze szkolnym zastosowaniem trapping pasa i słabej kontry re-open:

Rozdanie 35, WE po, rozdawał S:

Bez czterech, 700 dla Amerykanów

            Licytacja Włochów, oglądana dzisiaj, wygląda humorystycznie. Niemniej dobra rozgrywka Siniscalco (swoje) pozwoliła zredukować stratę  z rozdania do 2 imp.

            Rok 1958 przyniósł Blue Teamowi kolejny tytuł Mistrzów Europy, zdobyty w Oslo. Podczas tych mistrzostw została także utworzona Światowa Liga Brydżowa.

            Kolejne Mistrzostwa  Świata - w 1959 roku - odbyły się znów w Nowym Jorku. Do walki przystąpiły znów drużyny Włoch (w tym samym składzie, co poprzednio), USA (Hazen - Fishbein, Harmon - Stakgold, Fry - Lazard, kapitan niegrający Solomon) i Argentyny (Castro, Calvente, Dibar, Berisso, Jaques, Rocchi).  Włosi pokonali USA 233-183 i Argentynę 218 - 178. USA wygrały z Argentyną 252 - 209.

            Mecz USA - Włochy był bardzo dramatyczny. Początkowo prowadzenie przechodziło z rąk do rak. Amerykanie grali bardzo trafnie.

Oto rozdanie nr 57 (WE po partii, rozdawał S):

            Rewolwerowe 2♥, wraz z blefowymi 4♥ całkowicie wyłączyło parę włoską z licytacji.

            Bez trzech, 150 dla Włochów, podczas gdy na drugim stole Hazen - Fishbein bez problemu zapisali 600 za zrealizowane 3BA.

            Dwie rundy przed końcem Amerykanie prowadzili już nawet 103-74. W tym momencie Włosi obudzili się i przystąpili do ataku. Oto najbardziej chyba znane rozdanie z tych mistrzostw:

Obie przed partią, rozdawał W:

W pokoju otwartym, Amerykanie nie niepokojeni doszli do końcówki pikowej:

            Kibice w sali brydżramy byli niezadowoleni, że Amerykanie nie doszli do szlemika, ale Siniscalco wyszedł siódemką karo i rozgrywający mógł wziąć tylko 11 lew. W pokoju zamkniętym Belladonna z Avarellim pokazali, że szlemik wychodzi, ale nie w piki, ani w trefle:

¹⁾słabe dwa

²⁾OSW włoskie

³⁾as karo

            Po ataku karowym, Belladonna zabił asem, zgrał asa trefl, asa pik, po czym króla i dame trefl. W podłożył dziesiątkę atu. Belladonna nadbił królem, na króla pik wyrzucił karo ze stołu i zagrał szóstkę kier, przepuszczając w stole. 12 lew.

            Oto jeszcze jedno rozdanie ze strefy szlemowej z końcowej fazy meczu:

A na drugim stole:

¹⁾silne uzgodnienie kierów

S nie mógł wyjść w atu i 12 bezproblemowych lew.

            Amerykanie nie uniknęli też prostych błędów technicznych. “Ku pokrzepieniu serc” rozgrywka Sama Fry:

            W pokoju zamkniętym Belladonna - Avarelli doszli do 3BA i po ataku E blotką trefl wzięli bez trudu 9 lew. Na drugim stole Amerykanie stanęli w 4♠. Forquet (W) nie trafił bezwzględnie kładącego ataku w karo, a wyszedł waletem trefl. Fry puścił do damy, a Siniscalco, po lewie na króla, odwrócił w trefle. Rozgrywający odegrał teraz asa i damę atu, po czym zagrał trefla, bijąc w ręce blotką(!) pik.  Forquet, nie wierząc własnym oczom, nadbił dziesiątką i dwa czerwone asy dały wpadkę.

©Marek Wójcicki