Blue Team - 1969-1973

Turniej o Bermuda Bowl w 1969 roku został rozegrany w Rio de Janeiro. 

Poza Blue Teamem, występującym w swoim normalnym składzie – Avarelli – Belladonna, d’Alelio – Pabis-Ticci, Garozzo - Forquet, z kapitanem nie grającym Angelo Tracanella, wzięły udział jeszcze następujące drużyny:

Tajwan – Huang - Huang, Tai - Shen, Shen - Suchartkul;

USA – Eisenberg – Goldman, Kantar – Hamman, Lazard – Rapee,

Francja – Boulenger – Svarc, Tintner – Stetten, Desrousseaux – Theron,

Brazylia – Assumpcao – Chagas, Branco – Coutinho, Mello – Porto d’Ave.

               Runda kwalifikacyjna, składająca się z trzech rund, w których każda z drużyn rozgrywała z każdą mecz 32-rozdaniowy zakończyła się sensacyjnie. Oczywiście sensacją nie było pierwsze miejsce Włochów, którzy w 12 meczach zdobyli 155 VP. Ale drugie miejsce zajęła drużyna Tajwanu – 136 VP, a dopiero trzecie faworyzowani Amerykanie – 111 VP. Francja (96 VP) i Brazylia (89 VP) stanowiły tylko tło dla pierwszej trójki.

               Amerykanie bardzo słabo zagrali pierwszą rundę, po której byli zdecydowanie na ostatnim miejscu. Straty były zbyt duże, aby dało się je potem odrobić. Natomiast Włosi pierwszą rundę grali w dwie pary, gdyż z powodu śmierci ojca, Forquet musiał wracać do Neapolu.

               W finale, kibice wietrzyli sensację - po pierwszych 16 rozdaniach był remis – 31-31.  druga szesnastka też była wyrównana – 23-19 dla Włochów. Ale to było wszystko, na co było stać Tajwan. Już po następnych dwóch szesnastkach, wygranych przez Blue Team 54-22 i 61-27 stało się jasne, że ten finał może wygrać tylko jedna drużyna. Końcowy wynik – 429 – 182 (kolejne szesnastki 54-17, 88-25, 56-24 i 62-17) oddaje najlepiej różnicę klas, dzielącą finałowych przeciwników.

Oto dwa rozdania, ilustrujące przewagę Włochów w tym meczu:

Belladonna, S, rozgrywał 6♥ po ataku siódemką pik. Ściągnął trzy razy atu i widząc jedyną szansę wygrania w końcowej wpustce, rozpoczął „czyszczenie” rąk od zgrania asa trefl. W dostrzegł niebezpieczeństwo i odblokował się królem. W tej sytuacji rozgrywający po prostu zrzucił ze stołu trzeciego trefla na piki i oddał tylko jedno karo.

Zawodnicy Tajwanu nie zdołali uzgodnić kierów i stanęli w kontrakcie 6BA. Atak również w piki. Tu rozgrywający również zaczął rozgrywkę od zgrania asa trefl, ale Pabis-Ticci, zajmujący pozycję W zrzucił króla i wpadka była nieunikniona.

              Na obu stołach S rozgrywali 3BA po ataku dziewiątką karo. Dama, król as. Teraz obaj rozgrywający przeszli do stołu karem i zagrali dziesiątkę kier na impas. Tajwański obrońca na W zabił królem od razu i ściągnął swoje lewe karowe. D’Alelio zrzucił dwa piki z ręki i po wzięciu odejścia treflowego w ręce, przeszedł do stołu damą kier i zaimpasował pika, kompletując w ten sposób dziewięć lew.

               Przy drugim stole pozycję W zajmował Forquet, który dziesiątkę kier bez wahania przepuścił. Kolejną lewę wzięła dziewiątka kier i rozgrywający powtórzył kiera. Kiedy E nie dołożył do koloru, nic nie mogło uratować kontraktu.

               Po tym zwycięstwie Blue Team ogłosił wycofanie się z oficjalnych rozgrywek.

               Ale to nie był koniec ery Bue Teamu. Co prawda w roku 1970 w Sztokholmie, gdzie Włosi występowali jako obrońcy tytułu, dostali sromotne lanie (występowali w składzie Barbarisi, Cesati, De Ritis, La Galla, Morini, Tersch oraz nie było ich w 1971 roku w Taipei, ale już w 1973, po wygraniu mistrzostw Europy w Ostendzie, drużyna włoska znów przystąpiła do walki o Bermuda Bowl. Co prawda Avarelli, Pabis-Ticci i d’Alelio zrezygnowali z walki o najwyższe trofea, ale w drużynie znaleźli się wiecznie rezerwowy z czasów Blue Teamu Benito Bianchi, oraz para, osiągająca doskonałe wyniki w kraju.

               W 1973 roku turniej o Bermuda Bowl odbył się w Guaruja w Brazylii. Wystartowały w nim następujące drużyny:

obrońcy tytułu – Asy z Dallas w składzie: Hamman – Wolff, Jacoby – Lawrence, Blumenthal – Goldman,

mistrzowie Ameryki Północnej – USA – Becker – Becker, Soloway – Swanson, Bernstein – Rubens,

mistrzowie Ameryki Południowej – Brazylia – Assumcao – Chagas, Branco – Branco, Cintra – Fonseca,

mistrzowie strefy Azji i Pacyfiku – Indonezja – Lasut – Aguw, Sacul – Walujan, Fransz – Najoan

oraz Włosi - Belladonna - Garozzo, Forquet - Bianchi, Garabello - Pittala.

               Runda kwalifikacyjna była dość wyrównana – oto jej wyniki:

1.Asy z Dallas                              177 VP

2.Włochy                                       176 VP

3.Brazylia                                      148 VP

4.USA                                              140 VP

5.Indonezja                                  101 VP

               Finał zaczął się od powalenia Asów na deski – pierwsza szesnastka – 65-4 dla Włochów, druga – 59-2.

Oto dwa rozdania z tej fazy meczu:

               Włosi stanęli w 4♠, robiąc swoje, podczas gdy Amerykanie doszli do szlemika, wpadając bez dwóch.

Goldman – Lawrence zagrali 4♠, biorąc 11 lew. A na drugim stole:

i swoje na impasie pikowym.

                W dalszej części meczu gra nieco wyrównała się i na półmetku Włosi prowadzili różnicą „tylko” 128 imp. Niemniej nie odpuszczali. Ich przewagę w ocenie karty dobrze ilustruje rozdanie 51 (WE po partii, rozdawał W):

 Bez jednej, 50 dla Włochów;

Bez trzech, 300 dla Włochów.

W końcówce meczu przewaga Włochów doszła do 217 imp (330-113). W tej sytuacji „na boisko” wpuszczono trzecią parę włoską Garabello – Pittala. Ich wejście wyraźnie osłabiło siłę drużyny włoskiej, która straciła w ostatnich 32 rozdaniach 89 imp. Końcowy wynik finału to 333-205 i Bermuda Bowl wrócił do Włoch.