WIOSENNE MISTRZOSTWA AMERYKI ⚿

RELACJE

ARTUR WASIAK

Kolejną edycję Mistrzostw Ameryki Północnej rozegrano w marcu w Louisville. Największą część relacji zajmie główny turniej, czyli drużynowy Vanderbilt, ale warto wspomnieć o sukcesie polskich graczy w prestiżowym turnieju par Silodor Open Pairs – pierwsze miejsce zajęli w nim Wojciech Gaweł i Rafał Jagniewski, a drugie Jakub i Patryk Patreuhowie.

W dalszej części artykułu pojawi się kilka zagrań wymagających sporej koncentracji przy czytaniu, ale pierwsze rozdanie to ciekawostka. Jeden z zawodników pochwalił się w biuletynie zawodów osiągnięciem, którego nie miał jeszcze na swoim koncie mimo 50 lat gry w brydża. Obłożył kontrakt przeciwników bez wszystkich, tzn. jego para wzięła 13 lew w roli obrońców.

Łatwo domyślić się, że nie był to zwyczajny kontrakt. Przeciwnicy, Andrew Rosenthal i Zach Grossack – dwaj gracze z sukcesami międzynarodowymi, którzy jednak nie stanowią stałej pary – nie uzgodnili, czy po skontrowanym wejściu 1BA grają transferami.

	1053
	965
E/NS	W109854
	6
94	WNES	AD87
AKW742		3
72		63
DW4		AK10985
	KW62
	D108
	AKD
	732

W Trachuk	N Rosenthal	E Lipson	S Z.Grossack
		1	1BA
ktr.	2	pas	2
ktr.	pas…

Trachuk zawistował D, a Lipson przejął damą i podegrał kiera. To otworzyło drogę do ściągnięcia atutów, a później obrońcy wzięli resztę trefli i A. Zapis 2300 dał oczywiście pełnego maksa parze WE.

Tom Trachuk był pod wrażeniem, że mimo koszmarnego wyniku jego przeciwnicy podeszli do nieudanego rozdania ze spokojem, nie widząc powodów do kłótni.

AK2
943
W92
743
WNES
84
AKW52
KD74
A5

W	N	E	S
			1
1	2	pas	4
pas…

To rozdanie rozegrano w jednym z mniej ważnych turniejów drużynowych. Jak należy rozegrać 4 po wiście D?

Barry Rigal pochwalił zagranie swojego partnera, Jeffa Akera. Najpierw zobaczmy, jak z rozgrywką nie poradził sobie przeciwnik przy drugim stole. Pobił trefla asem, zgrał A, przeszedł na stół pikiem i zaimpasował kiera. Okazało się, że dama jest w ręce E, ale niestety czwarta. Teraz K pobity asem przez W. Lewy obrońca ponowił trefla, a prawy wziął królem. Następnie połączył atuty i postawił rozgrywającego przed koniecznością trafienia kar. Gdy S zagrał ten kolor z góry, musiał przegrać.

Aker zagrał podobnie, ale przepuścił pierwszego trefla. Kiedy W doszedł A, obrońcy nie mogli połączyć atutów. Po wyjściu w pika rozgrywający zgrał W i zagrał ze stołu ostatnie karo. E mógł przebić, zabierając partnerowi naturalną lewę karową, lub przepuścić, umożliwiając Akerowi przebicie czwartego kara na stole. Staranność w pierwszej lewie pozwoliła wygrać końcówkę.

Całe rozdanie:

	AK2
	943
	W92
	7643
D10976	WNES	W53
7		D1086
A1065		83
DW9		K1082
	84
	AKW52
	KD74
	A5

W turnieju Larry Kozlove Memorial Top-Flight Pairs rozgrywająca Jui Wang skutecznie zmierzyła się z napiętym kontraktem.

	W103
Rozd. 7	D
S/obie	AW62
	K9764
KD7642	WNES	A
K8		107643
K9854		D1073
–		A52
	985
	AW952
	–
	DW1083

W	N	E	S
Wang		Schafer
			1
2*	ktr.	2BA	3
3	5	5	pas
pas	ktr.	rktr.	pas…

2 = piki i młodszy

Obrońcy mogli od razu wziąć dwie lewy, A i przebitkę, i spokojnie czekać z pewną kładącą lewą na asa atu. Jednak Wang utrudniła im zadanie.

Po wiście ♡D do asa wiedziała, że nie ma teoretycznej możliwości wygrania, ale znalazła szansę praktyczną. Dołożyła w pierwszej lewie króla!

Mylące zagranie przyniosło efekt, obrońca wyszedł w drugiej lewie w pika. Wang wzięła asem i wyrzuciła kiera na A. W świetle licytacji było jasne, że długość atutowa powinna być w ręce N, więc rozgrywająca zagrała karo do króla. Przeciwnik pobił asem i skrócił rękę treflem. Z braku komunikacji nie można było rozegrać atutów, ale wystarczyło zamiast tego grać dobre piki i obrońcy nie należała się już żadna lewa na pozostałe w jego ręce atuty.

Rzadki zapis 1000 przyniósł pełnego maksa.

VANDERBILT

W głównym turnieju wystartowało 60 drużyn. Polacy grali w następujących (podane numery to rankingowe rozstawienie poszczególnych zespołów):

2. Team Switzerland (Kalita, Klukowski)

6. Street (Zatorski)

11. Milner (Gawryś, Jassem, Kwiecień, Starkowski)

13. Nitabach (Buras, Pszczoła)

23. Hoskins (Gaweł, Jagniewski)

26. Rippey (Marcinowski, Narkiewicz, Nowak, bracia Patreuhowie)

Niestety wszystkie wymienione ekipy poza Szwajcarią odpadły na dość wczesnym etapie rywalizacji.

Omówienie rozdań zacznijmy od ciekawego technicznie rozdania z meczu drugiej rundy (1/16 finału), które Kit Woolsey omówił w swoim artykule na portalu internetowym bridgewinners.

	42
	KW8764
E/NS	A83
	W10
AW987	WNES	D1065
9		1052
962		KD75
D865		42
	K3
	AD3
	W104
	AK973

W Woolsey	N Kalita	E Bramley	S Klukowski
		pas	1
1	2*	3	4
pas…

2 = transfer na kiery.

Kit Woolsey zawistował 2 (trzecia/piąta). Bart Bramley wziął na D i podegrał piki, a po wzięciu dwóch lew w swoim kolorze W wrócił do kar. Michał Klukowski pobił asem, wziął AK i przebił trzeciego trefla waletem atu. Bramley nie dołożył do koloru, więc było wiadomo, że układy obrońców to 5134 (W) i 4342 (E). Do zagranej w ósmej lewie 8 E dołożył 2.

Rozgrywającemu była potrzebna forta trefl i dlatego musiał najpierw przebić kolejnego trefla królem atu. Było też ważne, żeby na koniec, po ściągnięciu atutów, utrzymać się w ręce. Są możliwe dwa układy kierów, W może mieć singlową wysoką kartę (10 lub 9) lub niską (5).

a)  KW8764

9  1052

AD3

b)  KW8764

5  1092

AD3

Teoretycznie przy żadnym z tych układów nie można wygrać. W wariancie a), gdy rozgrywający przejmie 8 figurą i przebije czwartego trefla królem atu, E wstawi 10 na zagraną 7 i S nie będzie mógł utrzymać się w ręce trzecim kierem. Natomiast przy układzie b) obrońca może wstawiać wysokie kiery dwa razy, tak samo uniemożliwiając skuteczną rozgrywkę.

Kluczowa jest obserwacja, że w wariancie a) obrońca w kluczowym momencie będzie już grał w widne, więc powinien łatwo zorientować się, co należy zrobić. Natomiast układ b)wymaga od niego trafienia: jeśli rozgrywający ma atuty AD3, trzeba wstawić wysokiego kiera, co doprowadzi do obłożenia, ale jeśli ma AD5, to kontrakt teoretycznie wychodzi i trzeba dodać dwójkę, licząc na to, że rozgrywający nie trafi, jaki singiel jest w ręce W.

Zatem, przy założeniu odpowiednio wysokiego poziomu technicznego zawodników (a może właściwie przy założeniu odpowiednio wysokiego poziomu koncentracji, bo przecież te rozważania nie są wybitnie skomplikowane, ale za to wymagają pełnego skupienia), jedyną szansą wygrania jest przepuszczenie w ręce zagranej ze stołu 8. Tak zrobił Michał, ale autentyczny układ przyniósł wpadkę bez dwóch.

W kolejnej rundzie ciekawe zagranie Michała przyniosło dużo lepszy efekt.

efekt.

	W5
Rozd. 8/III	1085
W/Nikt	W932
	AKW8
D	WNES	432
AD742		W963
1075		AK64
10762		43
	AK109876
	K
	D8
	D95

W Klukowski	N Hung	E Kalita	S Hans
2*	pas	4	4
pas…

2 = dwukolorowe (kiery i młodszy).

Do wistu A Jacek Kalita dołożył 9 (lawintal na kara). Klukowski wyszedł w drugiej lewie w karo, ale niezgodnie z systemem wistowym, piątką, sugerując dubla. Po trzykrotnym zagraniu w karo Sartaj Hans przebił wysoko, a później zaimpasował D. Bez jednej.

Zagranie rozgrywającego wydaje mi się niekonsekwentne (chociaż może nie dostrzegam czegoś istotnego). Skoro zdecydował się impasować pika, to po co chwilę wcześniej przebijał karo wysoko? Ale w każdym razie brawa dla Michała za mylące zagranie!

Teraz dwa rozdania z transmitowanego na BBO dość wyrównanego ćwierćfinału pomiędzy drużynami Nickell i Amoils.

QF	KW652
Rozd. 4/I	AW10
W/Obie	5
	D1042
4	WNES	10987
KD87654		32
KW83		A972
3		965
	AD3
	9
	D1064
	AKW87

W	N	E	S
Amoils	Levin	Hanlon	Weinstein
4	pas	pas	ktr.
pas	4	pas…

W	N	E	S
Greco	Toledano	Hampson	Zamir
4	pas	pas	ktr.
pas	5	pas	5BA
pas	6	pas…

Po kontrze na 4 gracze N stanęli przed problemem, czy zadowolić się zagraniem końcówki, czy zaryzykować odzywkę zachęcającą do gry premiowej. Bobby Levin zgłosił skromne 4, a Oren Toledano skoczył na 5. Warto zauważyć, że mimo początkowej sugestii gry w piki izraelska para zdołała znaleźć swój najdłuższy kolor. Ami Zamir zalicytował 5BA w znaczeniu „wybierz szlemika”, co pozwoliło zagrać w trefle. Przy tym układzie nie było to kluczowe, ale przy trochę słabszych pikach możliwość zmiany koloru do gry w ostatniej chwili byłaby ważna.

QF	–
Rozd. 13/III	KW9742
N/Obie	KD973
	D5
KDW108	WNES	A9753
–		AD
AW8		1065
AK1064		W97
	642
	108653
	42
	832

W	N	E	S
Amoils	Nickell	Hanlon	Katz
	1	1	pas
2BA	pas	3	pas
3	pas	3BA	pas
4	pas	4	pas
6	pas…

W	N	E	S
Levin	Grue	Weinstein	Moss
	1	1	pas
5	6	pas	6
7	pas…

Nie znam znaczenia poszczególnych odzywek. Można tylko domyślać się, że w pierwszej z przedstawionych licytacji 2BA uzgadniało piki, a później Amoils zalicytował do tyłu, wiedząc z odzywki 3BA, że jego partner ma mało przydatne figury w kierach. Przy drugim stole 5 to prawdopodobnie blackwood renonsowy, a pas po 6 – jedna wartość.

Gdyby Ralph Katz znalazł wist karowy, już szlemik byłby zagrożony, ale po zagraniu z jego strony w kolor partnera kontrakt był pewny, od trafienia D zależała tylko nadróbka. Hanlon zagrał z góry i wziął wszystkie lewy.

Przy drugim stole Steve Weinstein rozgrywał po wiście karowym. Kiedyś właściwe rozegranie trefli byłoby łatwe, przecież N musi mieć wszystkie 11 punktów, skoro otworzył licytację. Jednak Weinstein wiedział, że przy bardzo układowej ręce 9 punktów w postaci KW i KD wystarczyłoby przeciwnikowi na otwarcie 1. Ponadto ponowne zabranie głosu na poziomie 6 sugerowało układ 6-6. Rozgrywający w kluczowym momencie rozgrywki zdeecydował się na impas trefl i przegrał. Bez trzech, ale to już mało istotny szczegół.

W półfinałach zameldowały się dwa najwyżej rozstawione zespoły, Nickell (Katz – Nickell, Levin – Weinstein, Greco – Hampson) i Szwajcaria (Multon – Zimmermann, Brink – Drijver, Kalita – Klukowski), a ich przeciwnikami byli odpowiednio znacznie niżej rozstawieni Goodman (nr 12, Goodman – Passell, Muller – de Wijs, Donati, Percario) i Bathurst (nr 14, Bathurst – Hurd, Compton – Smith, Liu – Wei).

Oba mecze rozgrywano tymi samymi układami. Z czterech par, które zmierzyły się z licytacją poniższego rozdania, trzy zagrały 3BA, a tylko jedna doszła do dobrego szlemika.

SF	1093
Rozd. 21/II	K5
N/NS	W108
	AW1094
D842	WNES	W6
A102		98643
9754		2
D3		87652
	AK75
	DW7
	AKD63
	K

W	N	E	S
Passell	Hampson	Goodman	Greco
	pas	pas	1
pas	1	pas	2
pas	3	pas	4
pas	4BA	pas	6
pas…

Greco i Hampson grają systemem silnotreflowym, więc otwarcie 1 oznaczało dowolny układ i siłę 16+. Odpowiedź 1 była pozytywna (8+) i niewiele mówiła o układzie, wykluczała tylko 5-kartowy longer w pikach. Po naturalnym rebidzie 2 Geoff Hampson uzgodnił kara, licytując sztuczne 3. Znalezienie koloru do gry na wstępnym etapie licytacji było kluczowe. Dalej Eric Greco zalicytował 4♡, które prawdopodobnie oznaczało pytanie o asy (dość popularne ustalenie, według którego funkcję pytania o asy pełni odzywka o jeden szczebel powyżej koloru uzgodnionego, tj. 4 przy treflach, a 4 przy karach), i w następnym okrążeniu zgłosił szlemika.

Ostatecznie Nickell wygrał z Goodmanem 116-103, a Szwajcaria przegrała z Bathurstem 89-147. W finale zmierzyły się zespoły rozstawione z numerami 1 i 14, ale nie można lekceważyć tego drugiego, skoro właśnie wysoko wygrał z turniejową dwójką, a wcześniej wyeliminował trójkę (drużynę Fleishera).

Finał	KD10543
Rozd. 14/I	10964
E/Nikt	85
	2
A8	WNES	W96
DW87		A52
76		AD4
AKW95		10864
	72
	K3
	KW10932
	D73

W	N	E	S
Hampson	Hurd	Greco	Bathurst
		1*	pas
1	2	pas	pas
ktr.	pas	3	pas
3BA	pas…

1 = przygotowawcze.

Po wiście 8 Hampson pobił asem, zagrał trefla do króla i D – blotka, blotka, król. Następnie pobił odwrót pikowy asem. Pozostał mu do rozwiązania problem rozegrania trefli. Zanim musiał podjąć decyzję, zgrał W i A. Ta rozgrywka wywiadowcza pozwoliła dowiedzieć się, że Hurd poza 6 pikami ujawnionymi w licytacji ma też 4 kiery. W świetle tych informacji impas trefl był łatwym zagraniem. Gdyby N miał singla karo i Dx, S wszedłby do licytacji z dobrym siedmiokartem w karach.

W kolejnym rozdaniu przy tym samym stole para z silnymi kartami skontrowała wejście przeciwnika i walka toczyła się o to, czy kilkuimpowy zysk trafi na stronę rozgrywającego (bez 3), czy obrońców (bez 4).

Finał	AW5
Rozd. 15/I	K94
S/NS	AK107
	D95
64	WNES	KD10873
D863		2
92		DW43
W6432		87
	92
	AW1075
	865
	AK10

W	N	E	S
Hampson	Hurd	Greco	Bathurst
			1
pas	2	3	pas
pas	ktr.	pas…

Zadanie obrońców polegało przede wszystkim na tym, żeby nie dać przeciwnikowi lewy karowej. Wywiązali się z niego dobrze, nie wychodząc w ten kolor ani razu, ale w końcówce zabrakło staranności.

Bathurst zaczął od wzięcia lew na AK i A, a następnie zagrał W, którego Greco przebił w ręce. Kolejne lewy to K do asa, odwrót pikowy do dziesiątki i ściągnięcie D. Gdy w 6-kartowej końcówce rozgrywający miał w ręce ostatnie dwa atuty i 4 kara, przystąpił do próby wyrobienia lewy w swoim bocznym kolorze. N pobił D królem i zagrał D, E przebił.

	–
	K
	A107
	–
–	WNES	8
D6		–
9		W43
W		–
	–
	107
	86
	–

W przedstawionej końcówce Greco zagrał z ręki blotkę karo – a Bathurst nie zauważył kluczowego momentu rozdania. Żeby osiągnąć wpadkę bez czterech, powinien odblokować się ósemką. Gdy dołożył szóstkę, został w przedostatniej lewie wpuszczony i musiał dać lewę na ♡D, która w międzyczasie wyrobiła się po wymuszonym zagraniu ♡K ze strony N.

Finał	W1063
Rozd. 5/III	D
N/NS	9862
	9872
K	WNES	9842
A1087654		3
D4		10753
D104		AW65
	AD75
	KW92
	AKW
	K3

W	N	E	S
Compton	Katz	Smith	Nickell
	pas	pas	2BA
3	ktr.	pas	3
pas	4	pas…

Po wiście A i ponowieniu kiera rozgrywający, biorąc pod uwagę wejście przeciwnika do licytacji, przebił wysokim atutem. Gdy E nie nadbił, konsekwencją było zagranie pika do asa. Później rozgrywający oddał lewy na A i na jedną z wysokich blotek pik. Swoje.

Przy drugim stole Bathurst rozgrywał po jednostronnej licytacji. Okazało się, że milczenie jest złotem. Weinstein (W) wyszedł 4. Levin (E) wziął asem i nie odwrócił w swojego singla, tylko na razie wyszedł w atu. Rozgrywający zaimpasował i dopiero teraz Weinstein zagrał dwa razy w kiery. Bathurst mógł przebić wysoko, ale uznał, że lepiej będzie wyrzucić ze stołu kara, żeby uniezależnić się od położenia D. W świetle licytacji i braku odwrotu w kiera zagrożenie podziałem 7-1 wydawało się pomijalne. Niespodziewanie Levin przebił, biorąc tym samym kładącą lewę.

Dało to Nickellowi 12 impów. W czwartej części najciekawsze było rozdanie, którego obszerną analizę Larry Cohen opublikował w Internecie:

Finał	75
Rozd. 17/IV	K85
N/Nikt	A10762
	DW5
108	WNES	KDW42
9		AD432
KD94		5
A98764		K2
	A963
	W1076
	W83
	103

W	N	E	S
Weinstein	Hurd	Levin	Bathurst
	pas	1	pas
1BA	pas	3	pas
4	pas…

N wziął pierwszą lewę na A, po czym obrońcy dwa razu połączyli atuty. Levin wziął 10 na stole i zaimpasował kiera. Następnie zgrał A i pozostałe dwie figury pik. Do ostatniego pika Hurd wyrzucił K. Dlaczego tak?

Gdyby N pozostawił sobie tę kartę, Levin mógłby zagrać trzy razy w trefle, wyrabiając kolor przebitką, a później oddać kiera przeciwnikowi, któremu zostałyby już tylko karty w karach. Obrońca z konieczności dałby przeciwnikowi dojście do stołu figurą karo, pozwalając na wyrzucenie ostatniego kiera na wyrobionego trefla.

Jednak wyrzucenie K do pika praktycznie nic nie zmieniło. Levin zagrał analogicznie, ale zamiast przebijać trzeciego trefla – wyrzucił z ręki kiera. N wziął na trefla i sytuacja była jak w poprzednim wariancie, tj. wymuszone wyjście w karo umożliwiło wykorzystanie forty trefl.

Aby obłożyć, obrońca powinien zostawić sobie w ręce kiera, ale nie króla. Zatem odblokowanie było konieczne, tylko należało wykonać je wcześniej, dokładając króla do A!

Czy to zagranie było do wymyślenia? Tak, szczególnie jeśli w lewie z impasem kier S dołoży waleta, wskazując sekwens.

Prowadząc swoją analizę, Larry Cohen zauważył, że gdyby obrońcy grali w ten sposób, końcówka rozdania pokazałaby kolejny ciekawy motyw. Po wyrobieniu trefla rozgrywający zagrałby w kiera, gdy konfiguracja pozostałych kart w kolorze byłaby następująca:

N: 8

W: – E:432

S: 107

S musiałby obronić partnera przed wpustką, wskakując dziesiątką (tzw. manewr krokodyla). Czy z kolei to zagranie jest możliwe w praktyce? Obrońca miałby pewne przesłanki. Skoro partner dołożył 5, a ilościówka naturalna to zwykle najniższa z trzech kart – to rozłożenie pozostałych blotek powinno być właśnie takie, jak w rzeczywistości.

Wynik finałowego meczu to 149-112 dla faworytów. Był to już piąty „Vandy” dla Nickella.