EDDIE Z TRÓJKĄ DZIECIAKÓW WYGRYWA TRIALSY!

RELACJE

JOHN SWANSON

Eddie i trójka dzieciaków wygrali amerykańskie trialsy, zdobywając prawo do reprezentowania Ameryki jako USA I w nadchodzących mistrzostwach świata Bermuda Bowl. W czwórkę rozegrali w 8 dni 430 rozdań!

Eddie i trójka dzieciaków to Eddie Wold, Adam Kaplan (kapitan), Adam Grossack i Finn Kolesnik.

Od lewej: Eddie Wold, Finn Kolesnik, Adam Kaplan, Adam Grossack.
Zdjęcie: Amber Lin, www.usbf.org

Byli rozstawieni jako nr 8 z 16 zgłoszonych teamów i w związku z tym w pierwszej rundzie walczyli z „dziewiątką”, drugim teamem grającym w czwórkę – Adam Wildavsky (kapitan), Chris Compton, Steve Robinson i Ron Smith. Mecz składał się z 30-rozdaniowych ćwiartek, granych w dwóch segmentach po 15 rozdań.

Pierwsze sesje tego meczu były obrotowe (55-40, 23-51, 52-28, 13-63, 44-27, 30-8, 32-33), prowadzenie zmieniało się kilkukrotnie, ale na osiem rozdań przed końcem był prawie remis (257-256 dla Wildavsky’ego). W rozd. 53 obaj rozgrywający stanęli przed decyzją:

Rozd. 53/VIII N/NS	A K W 9 D K 8 5 4 3 K 10 9
	WNES
	10 4 3 2 A K 4 7 6 W 7 3 2

W	N	E	S
Kolesnik	Compton	Kaplan	Smith
	1	pas	1
pas	3	pas	4
pas…

W zaatakował W. Rozgrywający przejął damę królem i zagrał karo – dziesiątka, król, as. E odszedł w pika, na którego W podłożył damę. Ze stołu as, po czym blotka karo – dwójka, siódemka, dziewiątka. W zagrał teraz 4. Co ze stołu?

W	N	E	S
Robinson	Wold	Wildavsky	Grossack
	1BA	pas	2
pas	2	pas	4
pas…

Tutaj E wyszedł 5 (3/5). Ze stołu as (od W  3) i karo – dziesiątka, król, as. E zagrał teraz 2. Król, ósemka, ze stołu trefl. Teraz karo – od W dama, czwórka, dwójka. Walet kier przebity w stole (od E  7). Karo przebite w ręce – podzieliły się, po czym trefl. W dokłada szóstkę. Co ze stołu?
Moim zdaniem obaj gracze zagrali zgodnie z matematyką, ale Kaplan zanotował obrót za popartyjną końcówkę na swoją stronę.

Oto rozkład:

Rozd. 53/VIII N/NS	A K W 9 D K 8 5 4 3 K 10 9
D 6 W 10 8 6 3 D 10 9 D 6 4	WNES	8 7 5 9 7 5 2 A W 2 A 8 5
	10 4 3 2 A K 4 7 6 W 7 3 2

Smith zadysponował króla, co doprowadziło do wpadki, ale była to szansa 50/50.

Wold zaimpasował damę. Różnica była taka, że przy tym stole W nie zagrał w trefla, gdy był w ręce damą karo, co prawie na pewno by zrobił (widząc w stole waleta), gdyby miał asa trefl, a nie damę. Jeżeli rozgrywający nie miałby dziesiątki, zagranie trefla spod damy groziło utratą lewy. Oczywiście, od czasu do czasu W może tak zagrać, w przeciwnym razie rozgrywający może sam zgadnąć, jeżeli brakuje mu tylko asa i damy. Można rozważać optymalne strategie rozgrywającego i obrońców w takiej sytuacji. Moim zdaniem w tym rozdaniu wszyscy zagrali prawidłowo.

Team Kaplan wygrał w pozostałych rozdaniach 10 imp. Jeżeli wynik tego rozdania byłby odwrotny, mecz wygrałby Wildavsky.

W ćwierćfinale Kaplan trafił na faworyzowany team Nickella – Nick Nickell, Ralph Katz, Bobby Levin, Steve Weinstein, Geoff Hampson, Eric Greco. W tym meczu także prowadzenie kilka razy przechodziło ze strony na stronę i na 12 rozdań przed końcem Nickell prowadził 1 imp. Wtedy nadeszło rozdanie 49:

Rozd. 49/VIII N/Nikt	D 4 A W 8 7 6 5 3 3 2 8 7
	WNES
	A K W 8 K A D 10 9 7 6 5 2

W	N	E	S
Grossack	Hampson	Wold	Greco
	2	pas	2BA
pas	3	ktr.	3
pas	4	pas…

Grossack zaatakował K (od E  4), po czym zagrał 3, którą E pobił damą. E wyszedł teraz 5.
Jak rozgrywasz?

Oto rozkład:

Rozd. 49/VIII N/Nikt	D 4 A W 8 7 6 5 3 3 2 8 7
10 6 5 D 10 4 2 K W 6 K W 3	WNES	9 7 3 2 9 8 5 4 A D 10 9 4
	A K W 8 K A D 10 9 7 6 5 2

Greco zagrał prostolinijnie – pobił karo asem, odegrał króla kier, wszedł do stołu damą pik i zadeklarował bez jednej, gdy E nie dołożył do koloru do asa kier.
Miał szanse wygrać na paradzie – przebić trzeciego trefla, teraz zgrać trzy piki, zrzucając karo, przebić karo, wrócić do ręki królem kier i przebić jeszcze jedno karo, po czym odejść waletem bądź ósemką kier. To byłaby rozgrywka do biuletynu, na pewno wbrew szansom, które przemawiają za linią wybraną przez Greco.

Problem wziął się jednak z licytacji, w której E dostał szansę na skontrowanie 3 . Nie znam uwarunkowań systemowych, ale może S mógł spasować po kontrze, aby N zajął kiery, co ustawiłoby E na wiście? Na drugim stole N otworzył 3 , być może nieco naciągnięte, a S podniósł do końcówki. E zaatakował w karo i rozgrywka była prosta.

W dalszych rozdaniach ostatniego segmentu Nickell miał jeszcze kilka katastrof, tak, że to rozdanie nie stanowiło o wyniku meczu, ale trudno powiedzieć, na ile to, ewidentnie przegrane na stole Greco z Hampsonem rozdanie, wpłynęło na przebieg dalszych wydarzeń.

Ta wysoko wygrana ostatnia ćwiartka meczu pozwoliła Kaplanowi awansować do półfinału, w którym spotkali się z ekipą w składzie: Jeff Wolfson, Steve Garner, Jeff Meckstroth, David Berkowitz, Zia Mahmood, Michael Kamil. To był w zasadzie mecz do jednej bramki, a zaczęło się od szczęśliwego zysku już w pierwszym rozdaniu:

Rozd. 1/I N/Nikt	D 6 K D W 7 K D 9 3 A 4 3
	WNES	W 10 A 10 6 4 W 10 5 4 2 9 5

W	N	E	S
Meckstroth	Kaplan	Berkowitz	Kolesnik
	1	pas	1
pas	1NT	pas	2
pas	2	pas	3
pas	3BA	pas	4
pas	4	ktr.	4BA
pas	5	pas	5
pas…

1 oznaczało piki, 1BA – siłę 17-18 PC, a 2 było sztucznym forsingiem do dogranej.

W zaatakował 5 (3/5). Ze stołu figura. Pobiłeś asem i jak się dalej bronisz?

Oto rozkład:

Rozd. 1/I N/Nikt	D 6 K D W 7 K D 9 3 A 4 3
8 2 9 8 5 2 A 7 6 K W 10 2	WNES	W 10 A 10 6 4 W 10 5 4 2 9 5
	A K 9 7 5 4 3 3 8 D 8 7 6

Przy stole E odszedł waletem karo. To wygląda jak poddanie się i rzeczywiście, wypuściło kontrakt.
Na drugim stole N otworzył 1BA i rozgrywał 4 . Po ataku 9 rozgrywający był bez szans.
Morał: licytuj tak, aby ręka z brakującym królem była na pierwszym wiście.

Kaplan wygrał pierwszą 15-rozdaniową składkę 45-12. W każdym z pięciu kolejnych segmentów powiększali prowadzenie, budując przewagę 124 imp. Oddali z tego 18 imp w siódmej części i Wolfson się poddał. Kaplanowi oszczędzono 15 rozdań do rozegrania.

To pozwoliło im znaleźć się w finale przeciwko drużynie: Rajath Shourie, Gavin Wolpert, John Kranyak, Vince Demuy, Shan Huang i Kevin Dwyer. Shourie przegrywał długo w półfinale przeciwko rozstawionemu z dwójką Fleisherowi, ale siódmy segment, wygrany 50-6, pozwolił im wygrać różnicą 37 imp (237-200).

W finale pierwszy segment był względnie spokojny i Shourie prowadził 22-13. Drugą część wygrał Kaplan różnicą 32 imp, po czym dołożył jeszcze 15 w trzeciej. Czwarta składka, wygrana 61-9, ustawiła mecz do końca.

Dwa z wielu swingowych rozdań tej części były efektem tego, że gracze Kaplana pasowali, gdy nie mieli wyraźnych powodów, aby licytować.
W jednym z nich Adam, w niekorzystnych, miał:
W109 754 D72 D1042
i po otwarciu Kolesnika 1 wyciągnął zieloną kartkę. Potem przepchnęli się jeszcze do 3 , biorąc nadróbkę po pasywnym wyjściu w atu. Na drugim stole gracz z tą kartą odpowiedział 1BA, które otwierający podniósł do 3BA, mając dobrą rękę z pełnymi kierami. Kosztowało to -200.
W drugim Wold spasował na otwarciu z:
KDW A72 53 W10963.
Partner otworzył 1 , Wold odpowiedział 2BA i grał to, robiąc swoje, gdy wistujący nie trafił, w który starszy kolor wyjść. Na drugim stole padło systemowe otwarcie 1 , odpowiedź 1 , co doprowadziło do 3BA, bez dwóch po ataku w kiery.

Osiem dni gry teamu Kaplana było imponującym pokazem dobrej licytacji, rozgrywki i wistu. Gratulacje! I powodzenia w Bermuda Bowl!

John Swanson – jeden z najlepszych graczy amerykańskich w latach 70-tych, czterokrotny reprezentant USA w Bermuda Bowl (w parze z Paulem Soloway’em), zwycięzca Bermuda Bowl z 1977 roku. Pięciokrotny zwycięzca amerykańskich turniejów mistrzowskich. Autor książki „Inside the Bermuda Bowl” (1998).