RELACJE
ARTUR WASIAK
Kolejny z wielkich amerykańskich kongresów brydżowych odbył się w Atlancie od 23 listopada do 3 grudnia.
Zacznijmy od listy zwycięzców najważniejszych turniejów.
Nail Life Master Open Pairs: Oscar Nijssen, Luc Tijssen;
Soloway Knockout Teams: Pierre Zimmermann, Michał Nowosadzki, Sebastiaan Drijver, Sjoert Brink, Jacek Kalita, Michał Klukowski;
Mitchell Open Board-a-Match Teams: Mikael Rimstedt, Shan Huang, Cecilia Dwyer Rimstedt, Kevin Dwyer, Ola Rimstedt;
Super Senior Pairs: John Valliant, Dave Willis;
Whitehead Women’s Pairs: Nancy Passell, Shawn Quinn;
Kaplan Blue Ribbon Pairs: Andrea Boldrini, Aldo Gerli;
Senior Mixed Pairs: Charles Miner, Janice Seamon-Molson;
Reisinger Board-a-Match Teams: Aldo Gerli, Leonardo Fruscoloni, Alessandro Gandoglia, Norberto Bocchi;
Keohane North American Swiss Teams: Leonardo Cima, Giorgio Duboin, Franck Multon, Marc Bompis, Francisco Bernal, Miguel Villas-Boas;
NABC+ Mixed Swiss Teams: John McAllister, Matthew Brown, Sophia Bałdysz, Lilly Justman.
Widzimy zatem kolejny sukces reprezentacji Szwajcarii z Polakami w składzie w jednym z głównych turniejów drużynowych oraz zwycięstwo Zofii Bałdysz w teamach mikstowych. Na powyższej liście mamy jeszcze jedno nazwisko znane wielu polskim brydżystom: Shawn Quinn, która kilkanaście lat temu przez pewien czas mieszkała w Krakowie. Z istotnych wyników Polaków warto wspomnieć, że w zespole pokonanym przez Zimmermanna w finale Solowaya grał Piotr Zatorski, a w Reisingerze na trzecim miejscu znalazł się team Mike’a Rippeya z pięcioma Polakami (Piotr Marcinowski, Jakub i Patryk Patreuhowie, Grzegorz Narkiewicz, Kamil Nowak).
W punktacji długofalowej (Goren Trophy) najlepszy był Włoch Aldo Gerli, który zwyciężył w dwóch turniejach i zdobył punkty jeszcze w dwóch innych. Natomiast w klasyfikacji całorocznej (Player of the Year, obejmującej zawody z wiosny, lata i jesieni) na pierwszym miejscu znalazł się Ola Rimstedt ze Szwecji.
W jesiennej edycji mistrzostw Ameryki przez wiele lat najważniejszym turniejem był Resinger, turniej teamów board a match, tj. na maksy. Od roku 2019 w programie znajduje się też Soloway, który można chyba uznać za równie prestiżową imprezę, co Reisinger. Pozostałą część mojej relacji zajmie właśnie Soloway.
W przeciwieństwie do pozostałych największych amerykańskich turniejów (wiosennego Vanderbilta i letniego Spingolda) rywalizacja w turnieju Solowaya nie składa się z samych meczów knock-out, lecz rozpoczyna się od dwudniowych eliminacji w formule swiss (na dochodzenie). Po tych dwóch dniach najlepsze 32 drużyny awansują do dalszej części, z bezpośrednimi meczami po 60 rozdań na każdym etapie. Rozstawienie bierze się z wypadkowej dwóch czynników: rankingu graczy oraz wyników fazy eliminacyjnej. Efektem takiego podejścia było skojarzenie ze sobą drużyn FLEISHERA i NICKELLA – dwóch zespołów zaliczanych do grona faworytów całego turnieju – już w 1/16 finału. Właśnie w tym meczu rozegrano rozdanie, od którego zacznę:
![]() | ||
Rozd. 3 | ![]() | |
S/WE | ![]() | |
![]() | ||
![]() | WNES | ![]() |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
W Hampson | N Bessis | E Greco | S Lorenzini |
pas | |||
pas | 1![]() | ktr. | 2![]() |
pas | 2![]() | pas | pas |
3![]() | pas | 4![]() | pas |
5![]() | pas… |
Decyzja Hampsona o wznowieniu licytacji odzywką 3
Bessis dobrze zawistował w atu i ponowił karo, gdy w drugiej lewie doszedł do ręki pikiem. Jednak później nie znalazł obkładającego zagrania. Gdy w piątej lewie rozgrywający przebił pika w ręce, obrońca wyrzucił kiera. Później Hampson miał możliwość dwukrotnego dojścia do stołu treflami, z impasem obu figur w tym kolorze. Komunikacja była potrzebna, żeby drugi raz przebić pika, a później ściągnąć ostatnie karo pozostałe w ręce N.
Gdyby do dwóch przebijanych pików Bessis pozbył się dwa razy trefli, Hampson musiałby przegrać swój kontrakt. Rozdanie skończyło się 12-impowym obrotem na korzyść NICKELLA, ale w całym meczu to ich przeciwnicy okazali się lepsi. FLEISHER wygrał też następne dwa mecze i odpadł dopiero w półfinale granym przeciwko STREETOWI.
Kolejne rozdanie pochodzi z meczu drużyn niżej notowanych, ale na pewno jest warte uwagi.
![]() | ||
![]() | ||
S/Nikt | ![]() | |
![]() | ||
![]() | WNES | ![]() |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
W Zhao | N | E Moses | S |
1![]() | |||
1![]() | pas | pas | 4![]() |
pas | 4![]() | pas | 5![]() |
pas | 5![]() | pas | 5![]() |
pas… |
Drużyna, w której grali Jack Zhao ‒ mistrz świata parami z 2006 roku, mieszkający od kilku lat w USA ‒ i Tod Moses, nie odniosła sukcesu w całym turnieju, ale to rozdanie mogą zaliczyć do bardzo udanych. Przeciwnicy zalicytowali trochę za wysoko, jednak wykorzystanie tego nie było łatwe. Zhao zawistował A
W ćwierćfinale ZIMMERMANN spotkał się z australijskim zespołem HANS. Na półmetku mecz był wyrównany, ale w trzecim segmencie Zimmermann wyszedł na bardzo wysokie prowadzenie, między innymi za sprawą rozdania, które tu widzimy.
![]() | ||
Rozd. 11/III | ![]() | |
S/Nikt | ![]() | |
![]() | ||
![]() | WNES | ![]() |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
W Edgtton | N Drijver | E Whibley | S Brink |
pas | |||
1BA | pas | 2![]() | pas |
2![]() | pas | 2![]() | pas |
pas | 3![]() | ktr. | pas |
5![]() | pas | pas | ktr. |
pas… |
Do 3
Jak już wspomniałem, w finale mogliśmy obserwować polskich zawodników w obu drużynach. Skład zespołu STREET to Paul Street – Nicolas L’Ecuyer (USA, Kanada), Ron Pachtman – Piotr Zatorski (Izrael, Polska), i Andrea Manno – Massimiliano Di Franco (Włochy).
![]() | ||
Rozd. 11/III | ![]() | |
S/Nikt | ![]() | |
![]() | ||
![]() | WNES | ![]() |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ![]() | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
W Manno | N Drijver | E Di Franco | S Brink |
pas | |||
pas | pas | 1![]() | 1![]() |
pas | 3![]() | ktr. | pas |
4![]() | pas… |
W Klukowski | N Zatorski | E Kalita | S Pachtman |
pas | |||
pas | pas | 1![]() | 1![]() |
pas | 2![]() | ktr. | pas |
3![]() | pas | 4![]() | pas |
4BA | pas | 6![]() | pas… |
Bas Drijver i Piotr Zatorski różnie ocenili rękę N. Pięciokartowy fit w pikach był argumentem za skokiem, a dość zrównoważony układ i figury w kolorze przeciwnika – za spokojnym podniesieniem do 2
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.