POZNAŃ Z DRUGIEJ STRONY BARYKADY cz. 3

PANIE SĘDZIO!

TOMASZ RADKO

„Na początek zabijmy wszystkich sędziów brydżowych” – Szekspir, „Henryk VI” [do pewnego stopnia]

– Ja cię zabiję.
– Konsultowaliśmy to w szerokim gronie i …
– To zabiję wszystkich sędziów, co mi tam.

Trochę go rozumiałem. Ale zacznijmy ab ovo. Czyli od pierwszego rozdania z niedzielnego poranka.

Rozd. 1 N/Nikt	AK52 KW42 83 1085
9 8 AW109752 AD74	WNES	D108763 D103 – W962
	W4 A9765 KD64 K3

W	N	E	S
	1	2	3
4	pas	4	ktr.
5	ktr.	pas	pas
pas

Dom wariatów. No ale skoro piszę o tym rozdaniu, to musiałem być przy stole. A skoro tak, to zapewne był problem sędziowski. A jeśli licytacja wygląda dziwnie, to pewnie przytrafiło się MI (błędne tłumaczenie).

S po swojej stronie zaalertował 3 jako transfer na kiery (w moim nienapisanym (jeszcze?) opus magnum pt. „Keep it simple, stupid” transferom w licytacji dwustronnej poświęcę obszerny rozdział). N nie alertował. No to E zaalertował 4 jako cue bid i powtórzył piki. W uznał, że jego kara są lepsze od pików partnera i w taki oto sposób stanęło pińcet. No ale coś tam się po drodze podziało.

Podstawą rozstrzygania problemów z MI (zaraz po zebraniu faktów) jest stwierdzenie, która strona tłumaczyła poprawnie. Spytałem więc eSa, czemu alertował.

– Teraz tak się wszędzie gra.

OK. Następnie o brak alertu zapytałem eNa.

– Gram z trzecim partnerem, a niedługo będę grał z czwartym. Miałbym takie ustalenia robić?

Jasne. Obok poliszstajlu w licytacji i na wiście mamy też poliszstajl ustaleń systemowych. „Wspólny Język, a dalej to już na głowę”. No ale zostawmy szyderstwa na potem. Na razie musimy coś zrobić z wygenerowanym problemem. Jeżeli nie da się stwierdzić, które ustalenie jest poprawne, mamy dwa wyjścia. Pierwsze: uznać, że para nie miała ustaleń. Ale brak ustaleń w pierwszym okrążeniu, na Mistrzostwach Europy – nie, tego zrobić nie mogliśmy. Drugie wyjście: przyjąć opcję gorszą dla pary wykraczającej (czyli dla rodaków z NS).

Która opcja jest gorsza? Trzeba rozpatrzeć dwa scenariusze: że NS grają transferem i że NS grają naturalnie. Akceptujemy pierwszy trzy odzywki i staramy się ustalić, co by się stało dalej.

Zacznijmy od transferu. W zalicytowałby 4 (wszak tak właśnie zrobił mając informację, że 3 to transfer). N by spasował – „poprawne” wyjaśnienie dajemy naszym symulowanym EW, ale nie eNowi. N wierzył, że 3 jest naturalne i pozostawiamy go z jego wierzeniami. Spasowałby też E. S dałby kontrę – i N mógłby ją utrzymać (+300) albo zbystrzeć (wiara w naturalność 3 mogłaby polec w zderzeniu z faktem, że przeciwnicy akceptują grę 4 x) i wynieść w 4 (prawdopodobnie -50). Najgorszym wynikiem dla NS wydaje się być w tym scenariuszu -50.

A jak to wygląda przy założeniu, że NS grają naturalnie? Tym razem W pasuje. Po naturalnym wejściu 3 pas jest bezalternatywny. I co zrobi N? Otworzył, a partner po bloku zgłosił naturalne, forsujące 3 . Pas nie (bo 3 forsuje). 3 nie, bo partner wykluczył cztery kiery (nie dał kontry negatywnej), czyli pokazalibyśmy silnego trefla na kierach. Czy da się wymyślić coś innego niż 3BA? A czy W mógłby tego nie skontrować? „Przez co oni mi to wygrają? Mam kara za karami, dobre trefle, piki ma partner, a z kierami stało się coś dziwnego”. Po narzucającym się wiście pikowym staje -300. I taki też wynik przyznano obu parom.

Zgoda. Jest on skrajnie kontrintuicyjny. Wytłumaczenie brydżyście niemającemu świadomości prawa, że opowiedzenie przeciwnikowi, co ma w ręce, może stanowić błędną informację jest bardzo trudne, a może nawet niemożliwe. Próbowałem z całych sił. Rozmowa przebiegała w serdecznej atmosferze (pomijając groźby karalne), ale nie przypuszczam, aby mi się udało.

Proszę, aby Państwo zapamiętali jedną zasadę, która ułatwia zrozumienie tego typu casusów. Gracz ma prawo wiedzieć, jakie ustalenia mają przeciwnicy, a nie to, co mają w kartach. I tego należy się trzymać. Do czego prowadzi zaniedbanie stosowania tej prostej przecież formuły pokazuje inny problem, też na polską parę.

Rozd. 25 N/WE	W10874 W876 K7 K4
KD3 D10932 32 D82	WNES	65 AK5 10964 A965
	A92 4 ADW85 W1073

W	N	E	S
	pas	1	2
2	2BA	3	pas
3	3	4	ktr.
4	pas	pas	ktr.
pas	pas	pas

Przyczyną tego nieszczęścia było obsunięcie palca eSa. Chciał zalicytować normalne 1 ale wcelował w 2 . Systemowo – oba starsze. Nie chcąc dezinformować W – nie zaalertował. W zalicytował więc naturalne 2 . Fair play w postaci czystej, aliści po drugiej stronie N nie mógł się połapać – i alert nacisnął. A to oznaczało, że dla E 2 partnera oznaczało oba kolory młodsze (nie ma wszak sensu zgłaszać naturalnych kierów po dwukolorówce na starszych). Nad dalszą licytację rozsnujmy mgłę litości – EW nie mieli szans.

Tutaj miałem prościej: N tłumaczył poprawnie, S nie. Po poprawnym tłumaczeniu (acz niezgodnym z faktyczną ręką S) W z pewnością 2 by nie zalicytował. Może by spasował, może dał kontrę. Panel z ręką N licytował 3 lub 4 . Ten drugi kontrakt W zapewne by podwoił. Liczba lew zależała od trafienia palcówki treflowej (po normalnym wiście i normalnej rozgrywce oddaje się dwa piki, kiera i jednego lub dwa trefle). W zasadzie palcówki rozwiązujemy przeciwko wykraczającym, ale licytacja wskazuje, że więcej punktów ma E. Uznaliśmy, że efekty te się znoszą. Efekt: ważony wynik rozjemczy. 3 swoje, 3 bez jednej, 4 x bez jednej, 4 x bez dwóch – w tych samych proporcjach.

Co mogli zrobić NS, aby uniknąć korekty? N nie mógł zrobić nic. Pamiętał system, tłumaczył poprawnie. S miał dwie możliwości. Precyzyjniej operować tabletem lub po zdiagnozowaniu pomyłki zaalertować i wytłumaczyć, że to oba starsze. Bo, że się powtórzę, tłumaczymy nie to, co mamy w karcie, ale to, co mamy w systemie.

O dziwo, NS przyjęli korektę bardzo spokojnie.

– Wygraliśmy 71-1, mamy zapas.

P.S A na bis – przykład absolutnego zaufania do partnera. Niestety, niezasłużonego.