WSPÓLNY JĘZYK – GENEZA I HISTORIA

GENEZA I HISTORIA

Wspólny Język to system, który przez lata nierozłącznie związany był z „Brydżem”. Opracowany przez jego redaktorów – Aleksandra Rożeckiego, Jana Wieczorkiewicza i Henryka Niedźwieckiego – na początku lat 60-ych, stanowił rewolucję w metodach licytacji. Wprowadzenie wąsko limitowanych otwarć 1 w kolor i wieloznacznego trefla (w nowatorskiej wersji, mocno różniącej się od znanych ówcześnie rozwiązań, np. od Rzymskiego Trefla, wersji) znacznie poprawiło precyzję licytacji i łatwość operowania systemem.

Pierwszy raz nazwa tego systemu pojawiła się w artykule Henryka Niedźwieckiego w Brydżu 7/1964, a w numerze następnym znalazł się opis licytacji po otwarciu 1 , które miało następujące znaczenia (cytuję):

I. – naturalne, oparte na 5-kartowym lub dłuższym longerze o sile 12-18 PC.

II. – sztuczne, oparte na ośmiu lewach wygrywających przy sile od 16 PC do forsującej do dogranej, na dowolnym kolorze, w zasadzie 6-kartowym. Jeśli longer jest 5-kartowy, wówczas siła musi być większa, a więc 19-21 PC, np.
x  AKDxxx AKxx xx
AKxxx Kxx Kx ADx.
Tą odzywkę sygnalizuje się rękę w granicach pomiędzy otwarciem 1 w kolor a forsującą do dogranej. Jest ona nieoceniona dla strony mającej zapis częściowy.

III. – przygotowawcze, bez 5-kartowego longera:
a) słabe (dawny 1 przygotowawczy) – siła 12-15 PC, bez czterech kart w karach. Z tą siłą i składem przy czwórce karowej otwieramy 1 .
b) mocne (dawne 2BA) siłą 19-21 PC.

Ten prosty system zyskał znaczącą popularność i redakcja zdawał sobie z tego sprawę. Oto cytat z „Brydża dla wszystkich” – specjalnego, wydawanego raz w roku numeru „Brydża” – z początku lat sześćdziesiątych:

„Ponieważ wśród naszych brydżystów stosowano wiele wariantów wieloznacznego trefla, „Brydż” w serii artykułów pod tytułem „Wspólny Język” zebrał te ulepszenia, które zdaniem autorów okazały się najprzydatniejsze w praktyce. Opublikowanie ich miało na celu, aby brydżyści z różnych stron kraju znali te same ustalenia i nawet grając po raz pierwszy ze sobą znajdowali w licytacji wspólny język”.

W czasach braku powszechnie dostępnej literatury brydżowej te specjalne numery „Brydża” były elementarzem dla wielu początkujących, a opisywany tam Wspólny Język dla większości graczy był pierwszym jako-tako skodyfikowanym systemem licytacji. Jego popularność stale rosła, na przestrzeni lat był przez redakcję „Brydża” pielęgnowany, rozwijany, chyba można nawet powiedzieć: dopieszczany. W późniejszych czasach nazwa Wspólny Język miała swoją wagę marketingową i lansowane było wiele wersji, w tej chwili w mnogości Wspólnych Języków trudno się zorientować, co najlepiej widać w korespondencji od Czytelników, nadsyłanej wraz z odpowiedziami do panelu licytacyjnego „Brydża”, a także w dyskusjach na forach internetowych.

System nieco ewoluował, zmiany otwarć na wysokości dwóch wymuszały ograniczenia systemowe, wprowadzane przez EBL oraz WBF. Także styl licytacji nie pozostawał w tyle za postępami w teorii i coś, co można by nazwać „kulturą licytacji” było na coraz wyższym poziomie.

Początkowo stosowane otwarcia na wysokości dwóch były zupełnie inne niż obecnie – 2 – Acol – sztuczny forsing do dogranej w dowolnym układzie, 2 – silna – 17-22 PC trójkolorówka 4441 z dowolnym singlem, 2 / – naturalne słabe dwa, a 2BA – podlimitowa (8-11 PC) dwukolorówka na dwóch dowolnych kolorach. W latach siedemdziesiątych do powszechnego użytku weszło 2 Wilkosz – podlimitowa dwukolorówka z jednym lub dwoma starszymi kolorami, a 2BA było tylko na młodszych. Potem Wilkosz został zabroniony przez władze brydża europejskiego i światowego a 2 stało się mini-multi – blokiem na jednym starszym, a 2 / – podlimitową dwukolorówką z kolorem licytowanym. Kolejnym etapem ewolucji było wprowadzenie otwarcia 2 Precision – 11-14 PC, 5+ i starsza czwórka lub 6+ , co pozwoliło na wyeliminowanie słabych rąk z treflami z otwarcia 1 , umożliwiając większą precyzję. Z tą zmianą wiązała się rezygnacja z otwarcia 2 Acol i otwieranie z wszystkimi silnymi (18+PC) rękami 1 .