GDZIE LEŻY KASA… ⚿

ZDARZYŁO SIĘ NAPRAWDĘ

WŁODZIMIERZ KRYSZTOFCZYK

W 1932 roku, po wygranym przez Howarda Schenkena Masters’ Individual, Culbertson zaproponował mu napisanie artykułu do swojego miesięcznika. Określił nawet jego długość: 1000 słów. Schenken przytomnie spytał Ely’ego, ile płaci. Gdy dowiedział się, że Culbertson daje pensa za słowo (czyli 10 dolarów, co prawda ówczesnych ‒ odpowiadających około 200 dzisiaj, ale tylko 10, za cały artykuł) wzruszył ramionami i odesłał go do diabła.

Między panami wytworzyła się chłodna przyjaźń (szorstka przyjaźń obowiązuje wyłącznie w polityce!), często grywali roberki, spotykali się na turniejach i w klubie Culbertsona, ale nie pałali wzajemnie szczególną sympatią. Rzecz jasna rozmawiali ze sobą i kiedyś Ely udzielił Howardowi następującej rady:

Jesteś bardzo dobrym graczem, ale nigdy nie zdobędziesz wielkich pieniędzy grając w brydża. Skończ z grą i poświęć się nauczaniu i pisaniu książek.

Oczywiście Culbertson miał rację! Schenken jednakże tylko częściowo skorzystał z rady speca od zdobywania pieniędzy. Howard grał dalej, ale wziął sobie do serca uwagę o możliwościach jakie daje nauczanie gry w brydża.

Właściwie to skorzystał z okazji…

W 1936 roku stały partner Oswalda Jacoby’ego, David Burnstine, ożenił się i wyjechał do Los Angeles. W tymże roku inny członek teamu Four Aces – Michael Gottlieb – rzucił brydża dla swojej życiowej wybranki. Jacoby i Schenken pozostali bez partnerów, a team właściwie się rozpadł! A wszystko przez kobiety…

W Nowym Jorku – jeszcze przed ślubem – Burnstine był bardzo aktywnym brydżystą. Udzielał prywatnych lekcji, grywał z klientami, prowadził kolumnę w ogólnoamerykańskim dzienniku, a nawet organizował turnieje w Harmonie Club. Gdy Dave wyjechał, Howard przejął jego „obowiązki”. Potem bardzo chwalił sobie nową pracę. Ely jak zwykle miał rację, nauczanie daje największą kasę!

Pierwsza rada Culbertsona – nauczanie gry w brydża – została wykorzystana, a jak wyszło Howardowi z pisaniem? Też się przełamał!

W 1933 roku Schenken nie osiągnął sukcesu w Masters’ Individual, ale napisał za to krótki artykuł do miesięcznika Culbertsona. Opisał dwa rozdania…

Masters’ Individual 1933.

	A3
NS po	AW1086
Rozd. N	AW7
	1052
KW762	WNES	1085
KD74		53
‒		D1086
DW87		A964
	D94
	92
	K95432
	K3

W Reith	N Banfield	E Schenken	S McKenney
	1	pas	2
2	3	pas	3BA
pas…

George Reith zawistował w małego trefla. Schenken wziął asem i kontynuował kolor. McKenney zabił drugiego trefla królem, po czym wziął się za wyrabianie kar. Zagrał małe karo, ale spotkała go nieprzyjemna niespodzianka: obrońca nie dołożył do koloru, wyrzucił 7, sygnalizując dobry kolor. Rozgrywający zabił karo asem i zagrał waleta w tym kolorze. To był krytyczny moment rozdania…

Schenken został postawiony przed niełatwym wyborem. Jeśli dołoży damę, niewątpliwie William McKenney przepuści ją, zachowując komunikację do kar w ręce. Weźmie wówczas pięć kar, pika, kiera i trefla. Osiem lew „po górach”, a przecież ciągle się gra!

Gdy Schenken przepuści karo, zniszczy komunikację pomiędzy dziadkiem a ręką rozgrywającego. Ale Howard – patrząc na grube kiery w dziadku – obawiał się wyrobienia czerwieni. Ponadto może okazać się, że przepuszczając karo, nie weźmiemy lewy w tym kolorze, a rozgrywający przerzuci się z powodzeniem na kiery i uciuła dziewięć lew.

Po głębokim namyśle Schenken pobił waleta karo damą i oczywiście wziął lewę. Gdyby teraz zagrał w trefla, partner po zagraniu fort musiałby wyjść w króla kier. Rozgrywający zabije wówczas asem, pociągnie dobre kara, a Reith w końcówce znajdzie się w przymusie kierowo-pikowym. Taki mistrz jak Schenken dostrzegł niebezpieczeństwo przymusu i zagrał, po wzięciu lewy na damę karo, w pika. Teraz rozgrywający był już bezradny.

Czy Schenken miał rację, bijąc karo? Sprawdźmy…

	A3
	AW1086
	7
	10
KW7	WNES	1085
KD74		53
‒		D10
DW		96
	D94
	92
	K954
	‒

Załóżmy więc, że rozgrywający utrzymał się W. Teraz należy zagrać jeszcze raz karo do króla i rozpocząć wyrabianie kierów. Do 9, obrońca musi dołożyć figurę, a my za chwilę oddamy kiera i wyrobimy kolor. Weźmiemy 4 kiery, trzy kara i po lewie w czarnych kolorach. Obawy Schenkena były więc jak najbardziej słuszne…

Kolejne rozdanie opisane przez Schenkena również obfituje w „momenty”.

	104
Obie po	DW75
Rozd. N	KW97
	K62
965	WNES	AW83
432		98
54		D8632
W7543		109
	KD72
	AK106
	A10
	AD8

Schenken otworzył na trzeciej ręce 2BA, a jego partner, Waldemar von Zedtwitz, podniósł do czterech. Z taką bombą Howard zgłosił 6BA. Jak widać, nie był to najlepszy kontrakt, 6 idzie prawie zawsze…

Czemu N nie spytał o starszą czwórkę? Nie mógł! Wynalazek Staymana jeszcze nie zagościł pod dachem hotelu Ritz-Carlton, gdzie rozgrywane były zawody. Dopiero w 1945 roku w The Bridge World opisany został sposób uzgadniania starszych czwórek entuzjastycznie przyjęty przez cały brydżowy świat.

Na kontrakt 6BA Schenken dostał wist w 4. Zabił w ręce, przeszedł kierem do stołu i zagrał pika. Gdy dama wzięła lewę, ponowił operację z kolorem kierowym. Na kolejnego pika E wskoczył asem i zagrał W. Schenken wyczyścił kiery oraz trefle, a skład obrońców ukazał się jak na dłoni. Po ściągnięciu fort, przymus pikowo-karowy ustawił się sam…

Szlemika bezatutowego grał jeszcze Oswald Jacoby i także go wygrał. Jacoby znalazł zupełnie inną drogę realizacji kontraktu. Oswald rozgrywał szlemika ze słabszej ręki, z pozycji N. Dostał także wist w trefle, dziesiątką. Zabił w stole i pociągnął trzy razy kiery, kończąc w ręku. E wyrzucił na trzeciego kiera małe karo, a Jacoby – znając doskonale przyzwyczajenia obrońcy – bezwzględnie je wykorzystał impasując damę karo dziesiątką! Po udanym impasie rozgrywający cofnął się ostatnim kierem do ręki i zagrał blotkę pik. Obrońca oczywiście przepuścił, a Jacoby wziął lewę damą. Teraz ujawniły się kłopoty komunikacyjne. Rozgrywający nie mógł jednocześnie ściągnąć dobrego króla karo i zagrać ponownie w pika. I na te kłopoty Jacoby znalazł skuteczną receptę. Zgrał asa karo i trefle, utrzymując się w ręce. Obrońca E musiał wysinglować asa pik lub odrzucić się od damy karo. Gdy wysinglował asa pikowego, Jacoby wpuścił go pikiem i E musiał zagrać do wideł karowych.

Masters Individual w 1933 roku wygrał kolekcjoner tytułów, przyszły Life Master nr 1, David Burnstine. Oto maks zwycięzcy:

	D8
NS po	W108743
Rozd. E	DW84
	4
1093	WNES	AK
9652		A
AK		97632
AW86		K9532
	W76542
	KD
	105
	D107

W Burnstine	N Sims	E Barth	S Schenken
		1	pas
2	pas	4	pas
4BA	pas	5	pas
6	pas…

Burnstine i Barth jako jedyni dopadli bardzo dobrego szlemika treflowego. 4BA oczywiście nie było pytaniem o asy. Na ten wynalazek świat brydżowy musiał jeszcze poczekać parę lat… Zapewne była to odzywka konwencji 4/5BA Culbertsona.

Drugie miejsce w Masters Individual zajęła pani Elinor Murdoch. W poniższym rozdaniu zdobyła czystego maksa. Wprawdzie to partner rozgrywał, ale całą sztuką w turnieju indywidualnym jest usiąść z właściwym partnerem we właściwym czasie!

	KDW9
NS po	D1064
Rozd. S	42
	K74
63	WNES	A108
W32		85
DW963		10875
1092		ADW8
	7542
	AK97
	AK
	653

W Becker	N Murdoch	E Banfield	S Fry
			1
pas	1	pas	2
pas	3	pas	4
pas	4	pas…

Do wysokości trzech kier wszystko wyglądało dobrze. Ale Sam Fry znalazł problem! Zagrać w kiery czy w piki? Stan niepewności skłonił go do zalicytowania 4 w intencji: wybierz końcówkę. Przy okazji „przykrył” kolor wistu! Partnerka wybrała kiery i teraz należało jedynie zrealizować zapowiedziany kontrakt.

B. Jay Becker, znany doskonale czytelnikom jako Mister Becker, wyszedł w zamarkowaną przez rozgrywającego słabość w karach. Fry zabił w ręce, ściągnął trzy razy atuty i zagrał w K. Pani Elizabeth Banfield wzięła lewę asem i zagrała w karo. Po wzięciu lewy, Fry odegrał wszystkie piki i zamierzał wyjść z dziadka małym treflem do ręki. Zawsze bowiem zdąży zagrać na dobre położenie asa trefl. Tymczasem pani Banfield do czwartego pika dołożyła 8, aby pokazać dobre wartości w tym kolorze. Gdy Sam zagrał w trefle, znalazła się na wpustce i musiała podarować lewę w tym kolorze.